Ξεκινώντας από φωτεινά τοπία του Πειραιά και του Περάματος κι ένα σύντομο πέρασμα στο νυχτερινό Βερολίνο, ο καλλιτέχνης «επισκέπτεται» με νέα ματιά την αστική - και μη - Αττική, αποδίδοντάς τη με μια προσωπική νέο-εξπρεσιονιστική γλώσσα. Ηλεκτρικοί ουρανοί και φορτισμένοι ορίζοντες, φωτεινές συστάδες, οργιαστική βλάστηση και μικρές λεπτομέρειες αναλύονται κι επανεφευρίσκονται σχηματικά, αρθρώνονται αφαιρετικά, καθώς πάντα η μορφή του ανθρώπου νοηματοδοτεί τις σκηνές με την παρουσία ή την απουσία της.